vissoep

een van mijn lievelings gerechten is vissoep.
bouillabaise, om effe met franse termen te smijten
en jullie doen denken dat ik er iets van ken.
ik vind het gewoon super lekker.
soms als voorgerrecht, soms als hoofdgerecht.
en het aardige is, elk restaurant heeft zijn eigen versie.
en ik heb al vanalles voorgeschoteld gekregen.
van een vieze tomatensoep met 3 mosselen in tot een super grote gevulde soepterrine met veel stukken vis en een halve kreeft erin zwemmend.
afgelopen maandag had ik weer een lekkere versie.
ohja.
ik heb nog een rare neiging om als ik op restaurant ga me eten te fotograferen.
dat is begonnen met een projectje waar ik later nog wel meer over zal vertellen en is nu zo ver dat ik zeer vaak in restaurant dus me eten fotografeer.
en ja.
de mensen kijken dan raar.
in plaats van het gezelschap te fotograferen, fotografeer ik het eten.
maar dan kijken die mensen naar mijn buik en snappen het plaatje.
natuurlijk vind hij het eten veel belangrijker dan zijn gezelschap.
(voor de duidelijkheid, dat is dus niet zo he, ze zijn zeker bijna even belangrijk)
ok goed hier is de vissoep van maandag:

ja die ziet er prima uit!
kijk hoe blij ik ben!

het was zeer lekker.
dus heb ik em helemaal opgegeten:

lang leve vissoep.
daar kun je me op elk moment van de dag een plezier mee doen.
en dat is inderdaad wel een open uitnodiging!

verder hadden we in dat restaurant als hoofdgerecht wat tapas.
en moest ik denken aan een vriendin van me die altijd zei dat ze nix lust met een gezicht er nog aan.
die had onze sardines niet lekker gevonden.
ik wel.
heb er natuurlijk een foto van:

want op een of andere manier werkt dit beeld op me lach spieren.
alsof die tegen elkaar babbelen.
- godverdomme, ik heb het warm.
- ja je ziet er redelijk gebakken uit.
- ik had toch factor 1000 gebruikt.
- heb je het gehoord van jaap?
- nee?
- die is juist verzopen.
- en door die dikke kerel als voorgerecht opgegeten.
- en nu zijn wij aan de beurt!