unstoppable sex machine!

toen we vorige week in london waren
zag ik in de metro
deze kerel:

nee opzich interesseert die kerel mij geen hol.
het gaat over dat t-shirt dat ie aan heeft.

(man, ik ben precies geobsedeerd door t-shirts)
(totaal niet)
(is gewoon toeval)
(paar t-shirt posts achter elkaar)
(dat is niet raar)
(dat is toeval)
(jawel)
(echt)
(terug naar het verhaal)
(misschien wordt het nog interessant)
(waarschijnlijk niet)
(het gaat weer over t-shirts)
(hou je bek)

die kerel had namelijk een carter USM t-shirt aan:

van de reunie tour (alleen in engeland) van 2001.
the only carter usm tribute band with all the original members.

ik was in 1990 een enorme fan van:
CARTER THE UNSTOPPABLE SEX MACHINE
een engels poppunk duo.
beide op gitaar.
de rest van de muziek liep op tape mee.
dat was toen redelijk uniek.
geen drummer,geen toetsen,geen bas: een tape!
vlotte nummers en goede texten met veel woordspelingen.
grappig ook.
in 1991 deden ze een kleine tour in nederland.
en daar heb ik toch 4 van de 6 optredens van gezien.
op die optredens maakte ik wat foto's
(toen wou ik nog concert fotograaf worden)
(in mijn jeugdige onschuld)

jim bob!



jim bob had alleen die pluk haar op zijn voorhoofd.




en fruitbat had altijd zon wielrenners petje op.

oorspronkelijke foto's uit 1991.
dat is fucking 17 jaar geleden.
mijn god,ik ben oud.
die tour toen was ter ere van de 30 something plaat.
ik natuurlijk een shirt gekocht.
zoiets: (internet foto)

toen was ik 19.
toen droeg ik nog witte t-shirts.
een maatje kleiner.
nu ben ik wel 30 something!
in engeland waren ze behoorlijk populair.
(samen met bands als: ned's atomic dustbin en pop wil eat itself)
(lange rare namen waren schjnbaar in toen)
maar hier (benelux) kende bijna niemand ze.
dus had ik een raar t-shirt met het woordje sex op.
dat vond men gek.
toen ik in augustus 1991 naar reading festival ging.
(ja toen ging ik nog naar festivals)
(ik was jong en naief)
ik kwam daar op het station aan.
en van de 100 mensen die ik om me heen zag.
droegen er 80 dat shirt.
dat leek een soort thuiskomen.
bijna iedereen op dat festival had dat shirt.
ofwel deze van pop will eat itself.


ofwel het befaamde inspiral carpets shirt


maar ik was dus vooral fan van carter.
tot 1993 of zo.
dan was ik weer fan van iets anders.
plus de platen die ze toen maakten waren gewoon slecht.
in 1997 zijn ze gestopt.
dan in 2001 een reunie.
en anno doen ze weer een paar optredens.
in engeland.
zou het toch nog wel eens willen zien.
jeugdsentiment.

right en voor de mensen die dit helemaal gelezen hebben
en zich afvragen hoe het nu eigenlijk klinkt.
hier mijn favoriete nummer
bloodsport for all.

nog altijd leuk en ook actueel.